miércoles, 30 de enero de 2013

Dir-te adéu

Dir adéu no se'm done bé, però avui supose que necessite fer-ho. Dilluns va marxar una de les dones més importants de la meva vida, i vull recordar-la molt molt fort, perquè no se m'oblide ni un sol instant dels que vaig viure amb ella. 

Resulte que mil i una nits vaig tornar de festa i vaig dormir a sa casa, a la seva habitació, al seu costadet. I mai mai mai, va confessar als meus pares l'hora d'arribada, les resaques, les maleses que ella sabie que feie. 

Resulte que ella recordave cada natalici, cada sant, cada examen, cada viatge i trobaré a faltar les seves trucades. 

Resulte que ella m'ajudave amb tots els papers de l'atur, de la seguretat social, d'hisenda i trobaré a faltar que m'esbronque cada vegada que perc un paper o el dni o el cap. 

Resulte que ella em va passar la seva fòbia incontrolada als ocells, i ara trobaré a faltar que algú entengue i rigue amb mi amb aquesta anada de olla tan irracional. 

Resulte que compartiem bar, que m'encantave arribar i donar-li un beset, a ella, a maria josé i a javi, i ara la trobaré a faltar en el seu raconet, on Malena ha dit que grabarà el seu nom. 

Resulte que les festes de la Magdalena li feien la dona més feliç del món, i trobaré a faltar que ella arribare a casa més tard que jo! 

Resulte que cada vegada que tenie un novio ere ella la primera en pillar-me pel carrer amb ell, i ara trobaré a faltar eixe somriure a mode de clucadeta d'ull, de colzadeta. 

Resulte que vaig passar la meva infància amb ella, i em va cuidar, i em va aguantar i em va estimar com una mare. 

Resulte que tenie tantes pigues que mai les vaig poder contar, i una ere blava i una altra roja.

Resulte que un dia, ja fa molt anys, em va regalar a Mireia, que és com la meva germana petita. Quina sort tindre-la. Moltes gràcies. 

Resulte que ere molt jove i dilluns, de repent, va marxar, sense dir adéu i crec que mai li vaig dir que ere la meva tia preferida. Que és i serà la meva tia preferida. Que la trobaré a faltar, que la vull amb bogeria. 

 I ara ens quedem aquí, amb la tristesa atragantada, intentant empassar-nos-la, perquè la vida és molt puta, però hem de continuar, perquè el sol demà sortirà pel mateix costat. Aquest és el meu petit homenatge. Te vull molt, Vika. Molt. 

Et recordaré feliç, com aquest dia.

jueves, 27 de enero de 2011

Un pacto para vivir


Debería dejar de hacer pactos con nosequién, porque resulta que al final siempre acabo incumpliendo mi parte y eso me hace perder lo que he apostado. Si el próximo coche que pasa es azul oscuro tirando a negro con toques de rojo cobrizo, mañana desaparecerá el grano que tengo en el culo...dios.

Hoy me han llegado malas noticias, debí incumplir mi parte del trato, obvio.

sábado, 22 de enero de 2011

Volver


Deben haber pasado unos diez años. Pero, al final, siempre se vuelve, siempre volvemos todos. O eso me gusta pensar. Vitoria 2010.

lunes, 17 de mayo de 2010

Por andar distraído



"Lo que digo es que en algún momento me distraje, me caí del mundo y ahora no sé por dónde se entra."


Texto: Eduardo Galeano
Foto: Chema Madoz

miércoles, 7 de abril de 2010


Hay que tomar una decisión

lunes, 28 de diciembre de 2009

WELCOME 2010



Termina 2009, el año de las batallas perdidas y de las guerras ganadas.

Todo empezó mal, hay que reconocerlo. Empezó entre más lágrimas que sonrisas, haciendo mucho daño y dejando atrás muchas cosas bonitas, pasando las páginas de dos en dos y sin leer las anotaciones...pero, mira, de todos es sabido que no soy muy dada a hacer las cosas bien. Pero a lo hecho pecho, y cuidado con mirar mucho hacia atrás, que entonces no vemos lo que tenemos enfrente.

Este año he escuchado muchos NO,me han cerrado muchas puertas en las narices, he perdido unas cien batallas, he llorado más que un cocodrilo, llegué a querer no ser ni yo ni nadie, llegué a pensar que era el demonio....llegué....llegué tan abajo tan abajo que lo único que podía hacer era darme impulso y salir a respirar...y lo conseguí.

Porque mirando pa lante, mirando pa lante, encontré lo que ni siquiera sabía que andaba buscando: Luis i Chupi llegaron para hacerme la vida un poquito más fácil, se instalaron en mi casa y la llenaron de calorcico, que falta que me hacía. Y entre risas y arrumacos, se me fueron pasando muchas de las tonterías que tenía en la cabeza y aprendí a querer sólo a los que me quieren, a cuidar sólo a los que se dejan cuidar, que ya es bastante faena.

Y justo cuando me dejé de tonterías, empecé a ver muchas más cosas y muy interesantes todas ellas. Vi que nunca he estado sola después de cada batalla perdida; vi que siempre hay alguien que anda recogiendo mis trocitos cuando se me ocurre la genial idea de cruzar algun precipicio; ya que no conseguí que me perdonaran, me perdoné a mi misma, que ya es mucho; y, sobre todo, dejé de odiar y empecé a entender...

Ahora soy más mayor, más fuerte y hasta más alta...perdí muchas batallas, pero gané muchas más guerras (y las que quedan por lidiar...)

Con una sonrisa de oreja a oreja: FELIZ 2010 Y +

martes, 25 de agosto de 2009

Laberinto



Fue adonde a mí me perdieron
que logré por fin encontrarme?


Del Libro de las preguntas. Ilustraciones: Isidro Ferrer / Texto: Pablo Neruda